Βαθιά στη φτώχεια οι κάτοικοι των άλλων νησιών μας! Τρίτη, 17 Ιανουάριου 2012 07:11 Στον μικρόκοσμο της Δωδεκανήσου η Ρόδος είναι μια μικρή γειτονιά. Στο άλλο κομμάτι βρίσκονται οι γειτονιές των υπολοίπων νησιών μας. Το τί γίνεται στη Ρόδο είναι γνωστό, το βιώνουμε καθημερινά, ανακυκλώνοντας τα ίδια και τα ίδια προβλήματα, απλώς για να γίνεται κουβέντα – ελπίδα καμιά, φως από πουθενά, η αισιοδοξία στα τάρταρα, τα χαμόγελα παγωμένα σε ακόμα πιο παγωμένα χείλη. Αναρωτηθήκαμε όμως ποτέ τί γίνεται πέρα από τη γειτονιά της Ρόδου, στις γειτονιές των άλλων νησιών μας; Τί κάνουν οι υπόλοιποι Δωδεκανήσιοι, πώς τα βγάζουν πέρα, τί βιώνουν καθημερινά, πώς εξοικονομούν τον άρτον τον επιούσιον; Γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται: για τον άρτο τον επιούσιον, ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο. Το ψωμί! Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα: μεγάλες ομάδες κατοίκων των νησιών μας δυστυχούν, έφθασαν σε ασύλληπτα όρια φτώχιας και ανέχειας, ειδικά οι ηλικιωμένοι που είδαν τις συντάξεις τους να πετσοκόβονται και τις τιμές να ανεβαίνουν, αντί να κατεβαίνουν. Δουλειές δεν υπάρχουν, οι οικογενειάρχες αγκομαχούν με ό,τι βρουν για να συντηρήσουν τις οικογένειές τους. Τα παιδιά βλέπουν, καταλαβαίνουν και είναι σαν χαμένα. Οι δε νέοι κυριολεκτικά απελπισμένοι και για το παρόν και για το μέλλον, δεν μπορούν ούτε να σκεφτούν τί να κάνουν – για το σήμερα, το αύριο, όχι μεγαλόπνοα σχέδια. Χάθηκαν μαζί και τα όνειρα, έγιναν κι αυτά εφιάλτες, γεμάτοι φόβο, ανασφάλεια, πίκρα και απογοήτευση. Μαράθηκε το αύριο του τόπου μας κι ας λένε κάποιοι ότι θα τα βγάλουμε πέρα. Ποιο είναι το πέρα, τί περιλαμβάνει, μέχρι πού φτάνει; Πλήρες το αδιέξοδο. Οσοι έχουν συγγενείς στα ξένα ζητούν βοήθεια, εάν ο ένας μπορεί απλώνει χέρι βοηθείας στον άλλο. Αθόρυβα, σιγανά γιατί οι περήφανοι νησιώτες έχουν μέσα τους και την αρχέγονη ντροπή, όπως πάντα – και στους καλούς καιρούς. Είναι άραγε αυτή η πραγματικότητα, τόσο τραγικά δύσκολη και δύστυχη, ή ότι θέλουμε λέμε; Οι δήμαρχοι, αλλά και οι ίδιοι οι κάτοικοι στις γειτονιές – νησιά εκεί βρίσκονται και μπορούν να πουν την αλήθεια, όπως τη ζουν από κοντά κάθε μέρα, κάθε ώρα και λεπτό. Μόνο που θα είναι μελανότερα τα χρώματα. Σε κανένα από τα νησιά μας δεν είναι καλύτερα τα πράγματα από την παραπάνω περιγραφή. Και φυσικά συμπαράσταση από κανέναν. Η Αθήνα στην Αθήνα, η Ρόδος στη Ρόδο και οι έρημοι στην ερημιά. Για να σοκαριστούμε έστω και προσώρας, ας κρατήσουμε τα λόγια ενός δημάρχου: είμαστε στη γραμμή του λιμού. Λέει κάτι αυτή η κραυγή πόνου και απόγνωσης; Αν ναι, τότε ας ξυπνήσουμε. Γιατί, έτσι πάνε τα πράγματα θα ζήσουμε δράματα, δράματα άλλου είδους. Και θα είναι ντροπή για όλους μας. Ας αναρωτηθούμε: - Ρίξαμε μια ματιά στους ερημίτες; - Στείλαμε έστω και μια μικρή βοήθεια; - Οσοι από τους προύχοντες της εξουσίας που πάνε κι έρχονται από τα νησιά, δεν βλέπουν, δεν ακούνε, δεν ρωτάνε να μάθουν; - Η εκκλησία τί κάνει; Οι μητροπόλεις; Μήπως άκουσαν κάτι από το μητροπολίτη Σύρου πού βρήκε και ταΐζει όσους φτωχούς μπορεί; ΤΙΠΟΤΑ δεν κάνουμε. ΤΙΠΟΤΑ δεν μας νοιάζει. ΤΙΠΟΤΑ δεν μας αγγίζει. Κι εκείνοι που δυστυχούν στα νησιά μας δεν μιλούν. Τρομακτική η σιωπή τους. Εκκωφαντική! Αλλά σε ώτα μη ακουόντων. Όλα τα’ άλλα είναι λόγια του αέρα. Θλιβερώς εξοκείλαμε!..πηγη ΡΟΔΟΣ ΑΛΑΡΜ του θαναση μαρασιωτη