ΚΑΣΟΣ]
Η χαμένη Ατλαντίδα
«Κάσος, η σύγχρονη χαμένη Ατλαντίδα του Νότιου Αιγαίου». Έτσι χαρακτηρίζει σε άρθρο του – παρέμβαση ο Νίκος Κωνσταντινίδης την Κάσο, στην οποία οι κάτοικοί της μάλλον έχουν γίνει ικέτες της εύνοιας του Θεού και επαίτες του δικαιώματος να ζήσουν στον τόπο που γεννήθηκαν και της επιθυμίας να επιστρέψουν όταν πεθάνουν να ταφούν στα χώματα που αγάπησαν. Ο κ. Κωνσταντινίδης εξιστορεί μια προσωπική του ιστορία, η οποία αποδεικνύει σε όλο της το μεγαλείο την αδιαφορία της πολιτείας να κάνει επιτέλους κάτι, για να νιώσουν οι Κασιώτες άνθρωποι αυτής της χώρας.Ο κ. Κωνσταντινίδης αναλυτικά αναφέρει: «κύριε Υπουργέ,κύριοι Βουλευτές, το νησί είναι απομονωμένο από τον υπόλοιπό κόσμο.Η οργή ξεχείλισε. Οι κάτοικοι είναι σε απόγνωση.Όταν έγραψα στο βιβλίο μου «Στάση ζωής» και αναφέρθηκα στις τραγικές συνθήκες σύνδεσης του νησιού με τον υπόλοιπο κόσμο, περιγράφοντας τον «σκυλοπνίχτη» ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ, (το μικρό καράβι που έβαζε τους κατοίκους ζωντανούς και τους έβγαζε μισοπεθαμένους), ποτέ δεν φανταζόμουν ότι σήμερα μετά από τόσα χρόνια η κατάσταση θα ήταν ακόμη χειρότερη. Σήμερα την εποχή της τεχνολογίας, η χώρα μας με τη μεγάλη παράδοση στη ναυτιλία, είναι ανήμπορη να εξυπηρετήσει βασικές ανάγκες των απομακρυσμένων νησιών. Δεν έχω καμία πρόθεση να δημοσιοποιήσω τυχόν υπονοούμενη αντιπολιτευτική κριτική, όμως όταν οι υπεύθυνοι γιΆ αυτή την παρατεταμένη αναβολή επίλυσης του προβλήματος πληροφορηθούν ακόμα ένα δυσάρεστο περιστατικό, είμαι βέβαιος ότι και οι ίδιοι θα αισθανθούν ενοχές στο μερίδιο που τους ανήκει.Μία κάτοικος του νησιού που τα τελευταία χρόνια κυρίως λόγω υγείας (αφού στο νησί όποιος έχει προβλήματα υγείας το εγκαταλείπει) διέμενε στην Αθήνα, απεβίωσε. Τελευταία επιθυμία της ήταν να ταφεί στο νησί που γεννήθηκε και μεγάλωσε.Μέλος μεγάλης οικογένειας του νησιού, η επιθυμία της κινητοποίησε πολλούς συγγενείς από διάφορα σημεία του πλανήτη. Ο γιος της από την Αμερική (μέσα σε δέκα ώρες έφτασε στην Ελλάδα), τα ανίψια της που βρίσκονταν εκείνες τις ημέρες Γαλλία (μέσα σε τρεις ώρες έφτασαν στην Ελλάδα), άλλοι από Αθήνα άλλοι από Ρόδο, άλλοι τόσο κοντά από την Κάρπαθο έψαχναν απεγνωσμένα τρόπο να φτάσουν στο νησί.Και να το θαύμα, η εταιρεία του κ. Αγούδημου έβαλε στη γραμμή πλοίο από Πειραιά (όχι φυσικά για να ικανοποιηθεί αυτό το ... ασήμαντο αίτημα). Οι πικραμένοι συγγενείς συνοδεύοντας τη σορό ταξίδεψαν 36 ολόκληρες ώρες! (¶λλοι θα έκαναν σίγουρα το γύρο του κόσμου). Επιτέλους είδαν το λιμάνι της Κάσου. Τα παιδιά της σήκωσαν το φέρετρο στους ώμους, και ήταν έτοιμοι να επιβιβαστούν. Όμως έγινε αυτό που γίνεται συχνά στο νησί των ναυτικών. Το πλοίο δεν προσέγγισε στο λιμάνι λόγω κακοκαιρίας και όλοι βρέθηκαν στην Κάρπαθο με ένα φέρετρο παρέα. ¶λλοι συγγενείς κατόρθωσαν να φτάσουν ήδη στο νησί αεροπορικώς και έμειναν μόνοι τους εκεί να θρηνούν. ¶λλοι βρέθηκαν στο γειτονικό νησί και άλλοι δεν έφτασαν ποτέ. Τα μικρά αεροπλάνα που προσγειώνονται στο νησί δεν βάζουν το φέρετρο μέσα. Τα πλοία «δεν πιάνουν» λιμάνι. Ούτε να πεθάνει ήσυχος δεν μπορεί κανείς σε αυτό το νησί. Αφού οι συγγενείς εξάντλησαν όλες τις πιθανότητες για να προσεγγίσει το πλοίο στο λιμάνι, άρχισαν να προσεύχονται στο Θεό να μειωθούν τα μποφόρ ώστε να έρθει ένα μικρό ιδιωτικό σκάφος από την Κάσο στην Κάρπαθο, να τους μεταφέρει. Εν τω μεταξύ άλλοι δυο θάνατοι προέκυψαν στο νησί. Θρήνος και αγανάκτηση σε όλους τους φίλους και συγγενείς. Τα έβαλαν με το κράτος, τους πολιτευτές, την τύχη τους και με την επιθυμία της αποθανούσας. Δεν έφτανε αυτό, το νησί δεν είχε ρεύμα για τρεις ημέρες (φαινόμενο συνηθισμένο) και ήταν βυθισμένο στο σκοτάδι και την παγωνιά.«Θεέ μου κάποτε ο σκυλοπνίχτης Πανορμίτης» μας έβγαζε μισοπεθαμένους στο Φρυ, σήμερα μετά από τριάντα χρόνια δεν υπάρχει πλοίο για να μας βγάλει πεθαμένους»!Τουλάχιστον τότε τον παλιόσκαρο έμπαινε στο λιμάνι «παντός καιρού». Σήμερα οι κάτοικοι είναι καταδικασμένοι να παραμένουν απομονωμένοι ακρίτες και αποκλεισμένοι, παρακαλώντας για το θαύμα. Τον αιώνα της τεχνολογίας μπαίνει καράβι στο λιμάνι και χτυπάνε ακόμα οι καμπάνες. Κάσος! Η σύγχρονη χαμένη Ατλαντίδα του Νότιου Αιγαίου. Οι κάτοικοί της ικέτες της εύνοιας του Θεού και επαίτες του δικαιώματος να ζήσουν στον τόπο που γεννήθηκαν και της επιθυμίας να επιστρέψουν όταν πεθάνουν να ταφούν στα χώματα που αγάπησαν.Θεέ μου σε παρακαλούν οι ηρωικοί μελλοθάνατοι του ιστορικού νησιού να είναι πρίμα ο καιρός, να κατευνάσεις τους ανέμους και να δώσει το χάδι σε αυτούς τους ξεχασμένους ανθρώπους μετά θάνατο που αξίζουν την αγάπη σου, γιατί δεν την έχουν στην επίγεια ζωή τους».
Νίκος Ι. Κωνσταντινίδης
Η χαμένη Ατλαντίδα
«Κάσος, η σύγχρονη χαμένη Ατλαντίδα του Νότιου Αιγαίου». Έτσι χαρακτηρίζει σε άρθρο του – παρέμβαση ο Νίκος Κωνσταντινίδης την Κάσο, στην οποία οι κάτοικοί της μάλλον έχουν γίνει ικέτες της εύνοιας του Θεού και επαίτες του δικαιώματος να ζήσουν στον τόπο που γεννήθηκαν και της επιθυμίας να επιστρέψουν όταν πεθάνουν να ταφούν στα χώματα που αγάπησαν. Ο κ. Κωνσταντινίδης εξιστορεί μια προσωπική του ιστορία, η οποία αποδεικνύει σε όλο της το μεγαλείο την αδιαφορία της πολιτείας να κάνει επιτέλους κάτι, για να νιώσουν οι Κασιώτες άνθρωποι αυτής της χώρας.Ο κ. Κωνσταντινίδης αναλυτικά αναφέρει: «κύριε Υπουργέ,κύριοι Βουλευτές, το νησί είναι απομονωμένο από τον υπόλοιπό κόσμο.Η οργή ξεχείλισε. Οι κάτοικοι είναι σε απόγνωση.Όταν έγραψα στο βιβλίο μου «Στάση ζωής» και αναφέρθηκα στις τραγικές συνθήκες σύνδεσης του νησιού με τον υπόλοιπο κόσμο, περιγράφοντας τον «σκυλοπνίχτη» ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ, (το μικρό καράβι που έβαζε τους κατοίκους ζωντανούς και τους έβγαζε μισοπεθαμένους), ποτέ δεν φανταζόμουν ότι σήμερα μετά από τόσα χρόνια η κατάσταση θα ήταν ακόμη χειρότερη. Σήμερα την εποχή της τεχνολογίας, η χώρα μας με τη μεγάλη παράδοση στη ναυτιλία, είναι ανήμπορη να εξυπηρετήσει βασικές ανάγκες των απομακρυσμένων νησιών. Δεν έχω καμία πρόθεση να δημοσιοποιήσω τυχόν υπονοούμενη αντιπολιτευτική κριτική, όμως όταν οι υπεύθυνοι γιΆ αυτή την παρατεταμένη αναβολή επίλυσης του προβλήματος πληροφορηθούν ακόμα ένα δυσάρεστο περιστατικό, είμαι βέβαιος ότι και οι ίδιοι θα αισθανθούν ενοχές στο μερίδιο που τους ανήκει.Μία κάτοικος του νησιού που τα τελευταία χρόνια κυρίως λόγω υγείας (αφού στο νησί όποιος έχει προβλήματα υγείας το εγκαταλείπει) διέμενε στην Αθήνα, απεβίωσε. Τελευταία επιθυμία της ήταν να ταφεί στο νησί που γεννήθηκε και μεγάλωσε.Μέλος μεγάλης οικογένειας του νησιού, η επιθυμία της κινητοποίησε πολλούς συγγενείς από διάφορα σημεία του πλανήτη. Ο γιος της από την Αμερική (μέσα σε δέκα ώρες έφτασε στην Ελλάδα), τα ανίψια της που βρίσκονταν εκείνες τις ημέρες Γαλλία (μέσα σε τρεις ώρες έφτασαν στην Ελλάδα), άλλοι από Αθήνα άλλοι από Ρόδο, άλλοι τόσο κοντά από την Κάρπαθο έψαχναν απεγνωσμένα τρόπο να φτάσουν στο νησί.Και να το θαύμα, η εταιρεία του κ. Αγούδημου έβαλε στη γραμμή πλοίο από Πειραιά (όχι φυσικά για να ικανοποιηθεί αυτό το ... ασήμαντο αίτημα). Οι πικραμένοι συγγενείς συνοδεύοντας τη σορό ταξίδεψαν 36 ολόκληρες ώρες! (¶λλοι θα έκαναν σίγουρα το γύρο του κόσμου). Επιτέλους είδαν το λιμάνι της Κάσου. Τα παιδιά της σήκωσαν το φέρετρο στους ώμους, και ήταν έτοιμοι να επιβιβαστούν. Όμως έγινε αυτό που γίνεται συχνά στο νησί των ναυτικών. Το πλοίο δεν προσέγγισε στο λιμάνι λόγω κακοκαιρίας και όλοι βρέθηκαν στην Κάρπαθο με ένα φέρετρο παρέα. ¶λλοι συγγενείς κατόρθωσαν να φτάσουν ήδη στο νησί αεροπορικώς και έμειναν μόνοι τους εκεί να θρηνούν. ¶λλοι βρέθηκαν στο γειτονικό νησί και άλλοι δεν έφτασαν ποτέ. Τα μικρά αεροπλάνα που προσγειώνονται στο νησί δεν βάζουν το φέρετρο μέσα. Τα πλοία «δεν πιάνουν» λιμάνι. Ούτε να πεθάνει ήσυχος δεν μπορεί κανείς σε αυτό το νησί. Αφού οι συγγενείς εξάντλησαν όλες τις πιθανότητες για να προσεγγίσει το πλοίο στο λιμάνι, άρχισαν να προσεύχονται στο Θεό να μειωθούν τα μποφόρ ώστε να έρθει ένα μικρό ιδιωτικό σκάφος από την Κάσο στην Κάρπαθο, να τους μεταφέρει. Εν τω μεταξύ άλλοι δυο θάνατοι προέκυψαν στο νησί. Θρήνος και αγανάκτηση σε όλους τους φίλους και συγγενείς. Τα έβαλαν με το κράτος, τους πολιτευτές, την τύχη τους και με την επιθυμία της αποθανούσας. Δεν έφτανε αυτό, το νησί δεν είχε ρεύμα για τρεις ημέρες (φαινόμενο συνηθισμένο) και ήταν βυθισμένο στο σκοτάδι και την παγωνιά.«Θεέ μου κάποτε ο σκυλοπνίχτης Πανορμίτης» μας έβγαζε μισοπεθαμένους στο Φρυ, σήμερα μετά από τριάντα χρόνια δεν υπάρχει πλοίο για να μας βγάλει πεθαμένους»!Τουλάχιστον τότε τον παλιόσκαρο έμπαινε στο λιμάνι «παντός καιρού». Σήμερα οι κάτοικοι είναι καταδικασμένοι να παραμένουν απομονωμένοι ακρίτες και αποκλεισμένοι, παρακαλώντας για το θαύμα. Τον αιώνα της τεχνολογίας μπαίνει καράβι στο λιμάνι και χτυπάνε ακόμα οι καμπάνες. Κάσος! Η σύγχρονη χαμένη Ατλαντίδα του Νότιου Αιγαίου. Οι κάτοικοί της ικέτες της εύνοιας του Θεού και επαίτες του δικαιώματος να ζήσουν στον τόπο που γεννήθηκαν και της επιθυμίας να επιστρέψουν όταν πεθάνουν να ταφούν στα χώματα που αγάπησαν.Θεέ μου σε παρακαλούν οι ηρωικοί μελλοθάνατοι του ιστορικού νησιού να είναι πρίμα ο καιρός, να κατευνάσεις τους ανέμους και να δώσει το χάδι σε αυτούς τους ξεχασμένους ανθρώπους μετά θάνατο που αξίζουν την αγάπη σου, γιατί δεν την έχουν στην επίγεια ζωή τους».
Νίκος Ι. Κωνσταντινίδης
.jpg)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου